Parafia Błogosławionego Czesława w Opolu

Zobaczyliśmy Jego gwiazdę na Wschodzie i przyszliśmy oddać Mu pokłon (Mt 2,2)

Drodzy Diecezjanie!

W dniach od 18 do 25 stycznia chrześcijanie na całym świecie od ponad stu lat gro­madzą się na wspólnej modlitwie o dar wiary i jedności w Chrystusowym Kościele. Wspólnie pochylamy się nad Słowem Bożym, rozważając jego przesłanie, dzieląc się nim i na nowo odkrywając wolę naszego Pana, który w przeddzień swojej męki mo­dlił się za wszystkich, którzy w niego uwierzyli, aby stanowili jedno (zob. J 17,21).

W ostatnim czasie pandemia koronawirusa, która przynosi śmierć i rujnuje zdrowie wielu ludzi, niszczy również nasze międzyludzkie relacje. Z ogromnym natężeniem nasiliły się w nas lęki, niepewność jutra, obawa o przyszłość. Do tego dochodzą wszechobecne w przestrzeni publicznej i medialnej silne prądy laickie podważające wartość rodziny, Kościoła i wszystkiego, co ma jakiekolwiek odniesienia religijne. Wskutek tego panuje pośród nas coraz więcej obcości, obojętności, sporów, nowych podziałów, a nawet wrogości. Dlatego, my, chrześcijanie świadomi szczególnej odpowiedzialności za dalsze losy rodzaju ludzkiego, ponieważ stanowimy jedną rodzinę dzieci Bożych, powinniśmy razem stale podejmować trud modlitwy o jedność między nami i o pokój na świecie.

1. Za przykładem mędrców ze Wschodu

Zasadnicza myśl tegorocznego czasu modlitwy o jedność w Kościele i w świecie została zaczerpnięta z Ewangelii św. Mateusza. Przytoczone są słowa mędrców wypowiedziane w Jerozolimie: Zobaczyliśmy Jego gwiazdę na Wschodzie i przyszliśmy oddać Mu pokłon (Mt 2,2). Zaproponowali ją chrześcijanie Bliskiego Wschodu nękani wojnami, biedą i prześladowaniami. Ich zdaniem, globalna pandemia COVID-19, wynikający z niej kryzys ekonomiczny i duchowy oraz niezdolność struktur politycznych, gospodarczych i społecznych do ochrony najsłabszych i najbardziej bezbronnych ujawniają na nowo konieczność Światła, które rozprasza ciemności duchowej i materialnej niemocy. Chodzi rzecz jasna o Chrystusa, który jest Światłością Narodów. Jego obecność w świecie wieściła mędrcom gwiazda betlejemska; oni mówili o Je­zusie w drodze powrotnej, a przez liczne wieki i dziś jest to misją Kościoła i każdego chrześcijanina – być mężnym wyznawcą i świadkiem Chrystusa. To znaczy, uznać w Nim Pana i Zbawiciela, oddawać należną Mu cześć, wskazywać na Niego, otwierać na Jego przychodzenie, Jego obecność i miłość.

Gdy ciągle w różnych częściach świata niewinni cierpią z powodu nienawiści i przemocy, a całe rodziny uciekają przed Herodami czasów współczesnych, świadectwo chrześcijan dawne Jezusowi jest znakiem nadziei. Nasze wyraziste świadectwo naśladowania Chrystusa i życia Jego Ewangelią nabiera charakteru gwiazdy jaśniejącej pośród mroków życia na tej ziemi. Komunikuje, że Bóg jest obecny także w dzisiejszym świecie i kocha nas, a komunikat ten jest szczególnie ważny dla młodego pokolenia. Pozwala bowiem w zalewie materializmu i konsumpcji uchwycić głębszy sens życia, otwiera na Boga i motywuje do kształtowania życia na miarę woli Bożej.

Niestety, takiego świadectwa chrześcijan coraz bardziej brakuje w dzisiejszym świecie. Nasze grzechy, w tym podziały między nami, przyćmiewają oblicze Jezusa promieniujące miłością, nieraz zakrywamy je ludziom żyjącym wokół nas i wówczas nie doświadczają jego blasku. Dlatego w tegorocznym przeżywaniu Tygodnia Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan módlmy się wiele o wyrazistość i moc naszego świadectwa; chciejmy sobie na nowo uświadomić, że jako chrześcijanie jesteśmy zobowiązani do tego, aby słowem, działaniem i całym życiem wskazywać na Jezusa i na Niego otwierać spotkanego człowieka. Przypomina nam o tym hasło obecnego roku kościelnego: „Posłani w pokoju Chrystusa”.

2. W służbie Ewangelii

W życiu mędrców realizacja tej zbawczej misji wiąże się z pójściem inną drogą do swoich krajów i domów. Podobnie jedność której doświadczamy podczas wspólnej modlitwy, musi inspirować nas do powrotu „nowymi drogami” do naszego życia, do życia naszych Kościołów i do świata. Wędrówka nowym szlakiem jest zaproszeniem do skruchy i do odnowy naszego osobistego życia w naszych Kościołach i w naszych społeczeństwach. Trzeba nade wszystko uwzględnić to, że służba Ewangelii wymaga dziś konkretnego zaangażowania w obronę godności ludzkiej, zwłaszcza najbiedniejszych, najsłabszych i zepchniętych na margines, także umieszczonych na covidowych oddziałach. Służba te wymaga też od Kościołów przejrzystości i odpowiedzialności w kontaktach ze światem i między sobą. Oznacza to, że Kościoły powinny coraz ściślej współpracować ze sobą, aby zapewnić ulgę cierpiącym, otworzyć się na wygnańców i uchodźców, ulżyć dźwigającym brzemiona, kształtować spra­wiedliwe i uczciwe społeczeństwo. Jest to wezwanie do współpracy między Kościołami, aby ludzie mogli budować przyszłość w harmonii ze zbawczym planem Boga; przyszłość, w której wszyscy będą mogli doświadczyć życia w sprawiedliwości, miłości i pokoju.

Dziś coraz częściej pytamy o przyszłość Chrystusowego Kościoła. Mając ją na względzie papież Franciszek nie tylko otwarł synod o synodalności Kościoła, lecz wytyczył drogę ku jego odnowie. Przypomina, że Kościół jest z natury synodalny, ponieważ oznacza wspólne podążanie tą samą drogą, wspólne wędrowanie. Przyświeca mu zamiar wdrażania w życie soborowej wizji Kościoła jako wspólnoty otwartej i służebnej, która urzeczywistnia się pomyślnie realizując swoją misję (zbawienia człowieka) i gdy angażują się w nią wszyscy wierni. Stąd tytuł synodu: „Ku Kościołowi synodalnemu: wspólnota, uczestnictwo, misja”. Papież zaprasza nas wszystkich do dzielenia się w małych grupach tym, jak doświadczamy wspólnotowości Kościoła i jak chcielibyśmy jej doświadczać w przyszłości; żywi przekonanie, że w takim pro­cesie wzajemnego słuchania i rozeznawania wybrzmi to, co Duch Święty mówi dziś do Kościoła ku jego odnowie. Przy tym papież odnosi nas do postępowania Jezusa jako wzorca dla nas. On będąc w drodze najpierw spotyka człowieka, następnie słucha jego pytań, a w końcu pomaga mu rozeznać, co ma czynić, aby osiągnąć życie wieczne, czyli jak ma z innymi wspólnie podążać do domu Ojca. W ten sposób papież odsłania nam Chrystusową metodę budowania Kościoła, a gdy myślimy dziś o jego odnowie i dobrej przyszłości trudno o lepszą podpowiedź dla wszystkich chrześcijan. Co więcej, w taki proces odnowy oparty na: spotkać się razem, słuchać wzajemnie, rozeznawać, każdy z nas może się zaangażować.

Drodzy Diecezjanie, proszę Was zatem, byśmy przeżywając tegoroczny czas modlitwy o jedność chrześcijan jak najbardziej zbliżyli się Chrystusa, zanosili do Niego ufną modlitwę, ale też otwarli się na Jego obecność w drugim człowieku, zwłaszcza potrzebującym. Podejmijmy też trud wkroczenia na synodalną drogę budowania wspólnotowego Kościoła. Równocześnie zapraszam Was do udziału w nabożeństwach i spotkaniach ekumenicznych zgodnie z przesłanym programem diecezjalnym. Tydzień modlitw rozpoczniemy w kościele seminaryjno-akademickim 18 stycznia o godz. 18.00. W niedzielę 23 stycznia o godz. 18.00 zapraszam młodych na Ekumeniczną Modlitwę Młodych. Zapraszam Was również do udziału w wydarzeniach naukowych i kulturalnych. Niech Duch Święty umocni nas w wierze i poprowadzi na drodze urzeczywistniania wspólnoty i jedności Kościoła Chrystusowego.

Z serca Wam wszystkim błogosławię.

Wasz Biskup

† Andrzej Czaja