Błogosławiony Czesław urodził się w Kamieniu Opolskim w 1175 lub 1180 roku. Pochodził ze znakomitego rodu rycerskiego, który wydał wiele wybitnych osobistości, a między innymi: św. Jacka, bł. Bronisławę, biskupa krakowskiego Iwona, arcybiskupa lwowskiego Jana. Czesław studiował w Krakowie, a potem w Paryżu i Bolonii. Po powrocie do kraju, pracował jako kapłan w diecezji krakowskiej, w bliskim otoczeniu biskupa Iwona. Wkrótce został kanonikiem i kustoszem kolegiaty sandomierskiej. Kiedy biskup Iwo udawał się do Rzymu, zabrał ze sobą, w swoim orszaku Jacka i Czesława. Będąc w Rzymie spotkali się z założycielem zakonu, św. Dominikiem, który zadziwiał ich swoją osobowością, stylem życia pełnego oddania się Bogu i prostotą. Uzyskawszy pozwolenie biskupa Iwona, przystali do Dominika, i po okresie nowicjatu w Bolonii, powrócili do kraju. W Krakowie biskup odstąpił im kościół św. Trójcy, przy którym założyli swój klasztor. Jacek został przełożonym. Wkrótce Czesław został wysłany do Pragi i tam założył klasztor dominikański: męski i żeński. Po powrocie, udał się do Wrocławia. Tamtejszy biskup, Wawrzyniec przyjął go uroczyście i powierzył kościół św. Wojciecha, przy którym wkrótce powstał klasztor wspólnoty dominikańskiej. W latach 1233 -1236 Czesław był przełożonym prowincji zakonnej ziem polskich. We Wrocławiu przebywał także w czasie oblężenia grodu przez Tatarów w 1241 roku. Chroniąc się wraz z braćmi, mieszkańcami grodu i rycerstwem, był duszą obrony przed najeźdźców. Zachęcał rycerstwo i lud do dzielnej obrony; przykładem swojej mocnej wiary w zwycięstwo i gorliwej modlitwy zapalał innych. Wrocław ocalał. Scenę tę opisał później Jan Długosz, a przedstawia obraz znajdujący się w muzeum wrocławskim. Bł. Czesław w uroczystej procesji w grodzie wrocławskim, niosąc Chrystusa w złocistej monstrancji błogosławi obrońców. Oblegającym Tatarom miała ukazać się nad bł. Czesławem ogromna jasność, co wprawiło najeźdźców w taką trwogę, że ze strachu odstąpili od oblężenia, rezygnując ze zdobycia grodu. Bł. Czesław zmarł we Wrocławiu – wedle tradycji 15 lipca 1242 roku – i został pochowany w klasztornym kościele św. Wojciecha. Jest patronem Wrocławia, a przedstawia się go z krzyżem misyjnym, małym kielichem, rozłożoną Ewangelią, laską pielgrzyma, lilią, różańcem i monstrancją, a także z ognistą kulą nad głową. W czasie oblężenia Wrocławia w maju 1945 r., kiedy kościół św. Wojciecha uległ całkowitemu zburzeniu, podobnie jak i całe jego otoczenia, kaplica w której spoczywają relikwie bł. Czesława pozostała pod gruzami nietknięta. Wystawiono ją ku czci patrona miasta w 1713 r. z okazji uroczystości beatyfikacyjnej. Papież Klemens XII rozciągnął kult bł. Czesława na całą Polskę w 1735 roku. Czcigodny nasz rodaku, błogosławiony Czesławie, orędowniku i patronie, błagaj Wszechmogącego Boga, abyśmy doskonalili ducha naszego, byli jak najbardziej rozważnym, obowiązkowym, uczciwym, zgodnym, zawsze wiernym Bogu narodem! Módl się za nami, żeby rychło zabliźniły się nasze rany przez wojnę narodowi naszemu zadane, aby nad Polską i całą ludzkością jaśniała tęcza sprawiedliwego i trwałego pokoju. Amen. Czesław – imię słowiańskie złożone z cząstek: cześć (dawniej czest) i -sław, czyli słynący z czci (mu oddawanej) lub głoszący, sławiący cześć (innych, przede wszystkim Boga). Święto bł. Czesława obchodzimy 20 lipca.