Liturgiczna Służba Ołtarza

przez Super User
Odsłony: 6256

206565972_2909390862605759_7858832497145083230_n.jpg 

Liturgiczna Służba Ołtarza

Opiekunem grupy jest ks. Michał Krupa

Ministrant lub minister (łac. ministrare – służyć, posługiwać, pomagać) – w katolicyzmie: osoba posługująca w liturgii, najczęściej w czasie sprawowania Eucharystii, a także nabożeństw poza Mszą świętą. Nazwa obejmuje zarówno konkretną funkcję wykonywaną podczas liturgii (np. ministrant ołtarza, ministrant księgi, ministrant światła) jak i stałą posługę wykonywaną najczęściej przez chłopców lub młodzież męską. Agenda liturgiczna przewiduje obrzęd błogosławieństwa i przyjęcia kandydata do służby liturgicznej ołtarza.
Strój liturgiczny
Przepisy liturgiczne nie określają szczegółowo rodzaju stroju ministranta posługującego w kościele. Tradycyjnym strojem, który ma najdłuższą historię jest:
• rewerenda − suknia, zakładana w pasie lub sutanna w odpowiednim kolorze liturgicznym
• komża
• pelerynka − zakładana wokół szyi i na ramiona na komżę. Kolor kołnierza również odpowiada okresowi liturgicznemu.
Zdarza się, że w stroju pomija się kołnierz lub rewerendę, występują też takie sytuacje, gdzie kołnierz i rewerenda tworzą sutanelę czyli szatę na wzór kapłańskiej sutanny.
• alba − biała szata używana również przez kapłanów i diakonów, zazwyczaj przepasana cingulum wraz z założonym pod nią humerałem.
Stopnie formacji ministranckiej
Tak jak każda diecezja dopuszcza różne stroje ministrantów, tak również wyróżnia się różne stopnie posługi ministranckiej. Podstawowymi funkcjami, ustanowionymi przez Dyrektorium Krajowego Duszpasterstwa Służby Liturgicznej są:
• Kandydat – przyjęto, że kandydaci nie mają stroju liturgicznego, są jednak od tego wyjątki. Okres kandydatury określa proboszcz lub opiekun parafialny LSO. Powinien on być na tyle długi, aby kandydat poznał wszystkie elementy służby przy ołtarzu[2][3]
Niektóre parafie okres kandydatury dzielą na stopnie aspiranta i kandydata.
• Ministrant – po okresie kandydatury zostaje uroczyście pobłogosławiony do pełnienia funkcji ministranta. Rodzaj posługi dostosowuje się do wieku i umiejętności ministranta. W niektórych diecezjach ministranci dzielą się kategoriami służby, którą wykonują np. ministrant światła, ministrant krzyża czy ministrant księgi.
• Lektor – ministrant Słowa Bożego – w Liturgicznej Służbie Ołtarza to ministrant, pełniący funkcję lektora i pobłogosławiony do jej pełnienia przez biskupa. Do jego zadań należy odczytywanie Słowa Bożego, wezwań modlitwy powszechnej, komentarzy mszalnych, może także wykonywać psalmy responsoryjne. Jako starszy z grona ministrantów sprawuje nad nimi opiekę.
• Ceremoniarz – mistrz ceremonii – ministrant w stopniu ceremoniarza, odpowiada za przygotowanie liturgii i jej poprawny przebieg. Odpowiada bezpośrednio po celebransie za poprawność liturgii. Musi posiadać dużą wiedzę dotyczącą przepisów liturgicznych. Często jako element ubioru nosi krzyż ceremoniarski nakładany uroczyście przez biskupa. Może pełnić rolę opiekuna parafialnej służby liturgicznej[3][3].
W przypadku braku ministrantów o niższym stopniu, lektor bądź ceremoniarz przejmuje ich obowiązki.
Patroni ministrantów
• św. Alojzy Gonzaga SJ
• św. Dominik Savio
• św. Jan Berchmans SJ
• św. Stanisław Kostka SJ
• św. Tarsycjusz
• św. Jan Bosco

Rodziny Szensztackie

przez Super User
Odsłony: 6449

341C531C-F437-465E-82C6-83636221A37D_1_105_c.jpeg

Rodziny Szensztackie

Opiekunem grupy jest ks. proboszcz

Ruch Szensztacki należy do ruchów odnowy coraz bardziej rozpowszechniających się w całym katolickim świecie. Jego celem jest odnowa świata w Chrystusie przez Maryję Matkę Trzykroć Przedziwną. U podstaw ruchu znajduje się „przymierze miłości” z Maryją, zawarte przez pierwsze pokolenie członków w dniu 18.X.1914 roku w kaplicy w Szensztat k. Koblencji w Niemczech. W ten historyczny dla Ruchu akt włącza się każdy - należący do jego wspólnoty. Idea przymierza miłości z Matką Bożą wyrosła w sercu Ojca Kentenicha z jego głębokiej wiary. Z refleksji nad dziejami zbawienia oraz obecności w nich Maryi. W Maryjnym Ruchu Apostolskim z Szensztat szczególne miejsce zajmuje rodzina, z racji swego specjalnego zadania wychowawczego. Założyciel Szensztatu podkreślił prawdę, że rodzina buduje Kościół. W niej bowiem, w „Sanktuarium nowego życia” wzniesionym na sakramencie małżeństwa przychodzi na świat osoba ludzka. Aby ukształtować tę osobę ludzką na człowieka wielkiego formatu nie można pominąć wychowawczego działania Maryi, która jest niezawodną Współpracowniczką Boga dlatego w Jej ręce złożył Bóg dzieło uświęcania swych dzieci. Rozwój Rodziny Szensztackiej opiera się na żywej więzi z sanktuarium Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej, gdzie doświadcza się szczególnego Jej działania. Sanktuarium w Schönstatt jest duchowym centrum i kolebką Ruchu Szensztackiego. Na wzór tego pierwszego, powstało już na całym świecie 179 sanktuariów. W Polsce obecnie istnieje 6 sanktuariów Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej. Jedno z nich – Sanktuarium Wieczernika - Coenaculum znajduje się w Winowie koło Opola. Modląc się w sanktuarium, można wyprosić sobie oraz innym wiele łask, między innymi:
- przemiany serca,
- zadomowienia w Sercu Bożym,
- zapał apostolski w dawaniu świadectwa o Chrystusie.
Oryginalną formą apostolatu stało się zakładanie "sanktuariów domowych" w rodzinach jako miejsc modlitwy, sakralizacji życia poprzez zawierzenie Bogu swojej codzienności. „ Szczególnym przejawem Macierzyństwa Maryi w stosunku do ludzi są miejsca, na których spotyka się z ludźmi - domy, w których Ona mieszka. Domy w których odczuwa się szczególną obecność Matki. Takich miejsc i domów jest ogromnie wiele i są różne.” ( Jan Paweł II – homilia w Fatimie 13.05.1982 ) Te słowa Papieża oddają istotę domowych sanktuariów szensztackich.
Ruch Szensztacki w Polsce…..
Do Polski Dzieło Szensztackie przybyło wraz z siostrami Maryi w roku 1946. Szensztacki Instytut Sióstr Maryi ma swą siedzibę w Otwocku - Świdrze, k. Warszawy. Instytut Ojców Szensztackich przeszczepili w 1981 r. o. Przemysław Lutyński, pierwszy przełożony ojców w Polsce, oraz o. Henryk Szymański, obaj pochodzący z diecezji kieleckiej. Na kilkanaście dni przed śmiercią działalność tę zatwierdził kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski. Ów instytut ma siedzibę w Józefowie k. Warszawy.
W diecezji … .
Na Opolszczyźnie Ruch Szensztacki oficjalnie rozwija się od 1982 roku. Działalnością apostolską zajmowała się Siostra Maria Osińska. W tym to roku powstaje pierwsza grupa rodzin szensztackich przy katedrze opolskiej. Tworzą się małe wspólnoty matek szensztackich i młodzieży żeńskiej. Powstają pierwsze sanktuaria domowe.
W parafii Opole... .
Duchowym umocnieniem są adwentowe i wielkopostne dni skupienia, rekolekcje i uroczystości – wtedy pielgrzymujemy do winowskiego sanktuarium, żeby zaczerpnąć ze źródła … . I tak trwamy przy Maryi, która ciągle na nowo przemienia serca i kształtuje nasze życie w cichej codzienności.
Dziś Ruch Szensztacki skupia osoby, które kierują się w życiu tymi zasadami: praktyczną wiarą w Opatrzność Bożą i miłością do Matki Bożej. W Maryi szukają wzoru i pomocy do dojrzałego przeżywania swojej wiary i dawania o niej świadectwa w świecie. W tym RUCHU jest miejsce dla każdego, dla duchownych i świeckich, dla mężczyzn i kobiet, dzieci i młodzieży.
Jest też miejsce dla CIEBIE, jeśli chcesz….

Szafarze Komunii Świętej

przez Super User
Odsłony: 11671

Zrzut_ekranu_2022-07-02_082404.png

Szafarze Komunii Świętej

Szafarz Nadzwyczajny Komunii Świętej – osoba wezwana do udzielania Komunii Świętej, gdy zabraknie odpowiedniej liczby szafarzy zwyczajnych. Nadzwyczajny szafarz nie może puryfikować naczyń liturgicznych.
W stosunku do nadzwyczajnych szafarzy Komunii błędem jest używać określenia "nadzwyczajny szafarz Eucharystii", Eucharystię (Mszę Świętą) bowiem może celebrować wyłącznie kapłan wyświęcony (biskup lub prezbiter).
Kościół Katolicki (obrządek łaciński)
Obecny stan prawny
Zwyczajnymi szafarzami Komunii Świętej w Kościele łacińskim są wszyscy duchowni – biskupi, prezbiterzy oraz diakoni.
Akolici (zwani także subdiakonami) są z urzędu nadzwyczajnymi szafarzami Komunii Świętej. Noszenie Komunii do chorych i rozdzielanie Jej wiernym jest elementem posługi akolity wobec mistycznego Ciała Chrystusa, czyli Kościoła. Akolitą może zostać tylko mężczyzna; w swoim posługiwaniu jest zawsze zależny od miejscowego duszpasterza, który każdorazowo ocenia, czy posługiwanie akolity jest w danej sytuacji potrzebne.
Inni nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej (mężczyźni i kobiety) wyznaczani są przez biskupów w niektórych diecezjach, szczególnie tam, gdzie jest mało duchownych i akolitów. Powierza się im część uprawnień właściwych akolicie. Wyznaczeni w ten sposób wierni zostają powołani na konkretny czas i z założenia mogą pełnić swoją posługę tylko we własnej diecezji. Część z nich jest także posyłana z Komunią do chorych. Nie otrzymują posługi w rozumieniu motu proprio Ministeria Quaedam Pawła VI, ale jest to forma błogosławieństwa do godnego wypełniania tej funkcji liturgicznej. Nie otrzymują też uprawnień właściwych akolicie; nie mogą na przykład puryfikować[4]. Także zależni są od proboszcza.
Inni świeccy mogą rozdzielać Komunię Świętą w szczególnie nadzwyczajnej sytuacji. Kapłan celebrujący Mszę Świętą ma prawo wyznaczyć jednorazowo, ad casum, wiernego, którego uzna za właściwego do tej funkcji. Udziela mu do tego odpowiedniego błogosławieństwa. Ponadto, jeżeli kapłan, w sytuacjach przewidzianych przez prawo kościelne, chce udzielić Komunii pod dwiema Postaciami przez zanurzenie, wyznacza świeckiego, który będzie w czasie tego obrzędu podtrzymywał mu kielich z Krwią Pańską.
Historia
Świeccy szafarze przed Soborem Watykańskim II
W historii Kościoła można odnotować trzy główne nurty dotyczące udzielania Komunii Świętej przez osoby świeckie:
• We wczesnym chrześcijaństwie (od II w.) wierni po celebracji Eucharystii często zabierali ją ze sobą do domu dla chorych (przykładem może być tutaj Święty Tarsycjusz, zamordowany podczas takiej posługi). Praktykowane było również zabieranie Komunii Św. "na zapas", aby w razie grożącego im męczeństwa móc ją przyjąć, bądź rozpocząć od Komunii Świętej dzień, podczas którego nie była celebrowana Eucharystia. Pojawiające się zmiany były krytykowane – np. Synod w Konstantynopolu w VII wieku potępił przyjmowanie Komunii Świętej przy użyciu złoconych naczyń i fakt, iż niektórzy wierni bali się dotknąć konsekrowanego chleba.
• Około X i XI wieku zaczęto udzielać Komunii Świętej wyłącznie do ust, określając to jako doskonalszą formą przyjmowania. Wierni zaczęli przystępować do Komunii rzadziej, aby móc lepiej przygotować się do Jej przyjęcia. Był to jednocześnie czas zmian w postrzeganiu samej Mszy Świętej – z czasem nie przyjęcie Komunii Świętej, lecz samo przeistoczenie stało się najważniejszą Jej częścią. Kościół odszedł też od możliwości udzielania (od XIV-XV wieku nawet dotykania) Komunii Świętej przez osobę świecką. Przyjmuje się obecnie, że od IX wieku Komunii udzielał jedynie kapłan. W wyjątkowych sytuacjach biskupi i proboszczowie powierzali udzielanie Komunii diakonom.
• Po Soborze Watykańskim II przywrócono możliwość powoływania osób świeckich udzielających Komunii w sytuacjach nadzwyczajnych.
Dokumenty Stolicy Apostolskiej wydane po Soborze Watykańskim II
• Instrukcja Fidei custos (1969) – na jej podstawie niektórzy biskupi mogli się zwrócić do Stolicy Apostolskiej w celu uzyskania upoważnienia do wyznaczenia odpowiednich osób do udzielania Komunii świętej. Podczas wyznaczania osoby wybierano według następującego porządku: subdiakon, kleryk niższych święceń, zakonnik, zakonnica, katecheta (chyba że według roztropnego uznania duszpasterza katechetę należy postawić przed zakonnicą), wierny świecki (mężczyzna i kobieta).
• Instrukcja Sacramentali Communione (1970) – zawiera dyspozycję, że w wypadku udzielania Komunii bezpośrednio z kielicha podawanie kielicha można zlecić akolicie, jeśli nie ma drugiego kapłana lub diakona.
• Instrukcja Sacrosanctum Concilium (1970) – w wypadku przyjmowania drugiej postaci z kielicha potrzebni są kapłani, diakoni lub akolici do trzymania i podawania kielicha. W niektórych przypadkach, "określonych przez kompetentną władzę" akolita może udzielać Komunii. W razie konieczności Stolica Apostolska może zezwolić na udzielanie Komunii świętej znanym i uczciwym osobom świeckim.
• Motu proprio Ministeria Quaedam (1972) – reformuje święcenia niższe oraz subdiakonat (odtąd nazywane posługami); powierza akolitom nowe zadania. Akolita ma odtąd nie tylko wspomagać diakona i usługiwać kapłanowi, ale może też, w sytuacjach wyjątkowych (gdy nie ma szafarza zwyczajnego lub gdy szafarz zwyczajny nie może tego czynić) udzielać Komunii.
• Instrukcja Immensae caritatis (1973) – nadzwyczajnym szafarzem Komunii, poza akolitą, może być również odpowiednio przygotowana osoba. Wyznacza ją wyraźnie do pełnienia tej posługi biskup ordynariusza miejsca, albo upoważniony do tego kapłan. Jest to właściwy moment ustanowienia szafarzy nadzwyczajnych w obecnym kształcie, wcześniej tylko Stolica Apostolska mogła wyznaczać takich szafarzy.
• Kodeks Prawa Kanonicznego (1983) – kanon 910. odnowionego Kodeksu stwierdza: Szafarzem nadzwyczajnym Komunii świętej jest akolita oraz wierny wyznaczony zgodnie z kan. 230 §3.. Szafarz udziela Komunii w sytuacjach nadzwyczajnych, czyli gdy: brak jest zwyczajnych szafarzy Komunii, tzn. biskupa, prezbitera i diakona lub akolity; mimo iż są obecni zwyczajni szafarze, nie mogą jednak wypełnić tej funkcji z powodu podeszłego wieku, choroby lub innej posługi duszpasterskiej; bądź liczba przystępujących do Komunii jest tak duża, że sprawowanie Mszy świętej, czy też udzielanie Komunii poza Mszą świętą zbytnio by się przeciągnęło bez pomocy świeckiego jako szafarza Komunii.
Dokumenty Konferencji Episkopatu Polski
• Uchwała 240. Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski (2 maja 1990) wprowadza funkcję nadzwyczajnych szafarzy Komunii na terenie Polski. Uchwała precyzuje, iż biskupi diecezjalni mogą powoływać do funkcji nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej mężczyzn w wieku od 35 do 65 lat. Kandydaci powinni odznaczać się właściwym życiem moralnym i pobożnością, mieć wykształcenie minimum średnie i znać podstawowe prawdy teologiczne, zwłaszcza odnoszące się do Kościoła, Mszy świętej i Eucharystii. Biskup może polecić kandydatowi udział w kursie teologicznym lub zażądać egzaminu. Funkcja ta powierzana jest na rok, a potem przedłużana. Przed powołaniem i każdym przedłużeniem powołania kandydaci muszą odbyć co najmniej trzydniowe rekolekcje. Braciom zakonnym można obniżyć granicę wieku. Główne zadanie szafarzy polega na regularnym zanoszeniu Najświętszego Sakramentu chorym. Dzięki istnieniu szafarzy, pobożni wierni, którzy ze względu na chorobę lub podeszły wiek nie mogą chodzić do kościoła, mają możliwość przyjmowania Komunii Świętej w każdą niedzielę.
• Episkopat Polski w swojej Instrukcji w sprawie formacji i sposobu wykonywania posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. (21 – 22 czerwca 1991) przedstawił zarys przygotowania do czasowego pełnienia funkcji nadzwyczajnego szafarza Komunii przez świeckich, a także precyzował, w jaki sposób świeccy powinni rozdzielać Komunię. W czasie Mszy Świętej jest ubrany albę, uzupełnioną o humerał i cingulum, i w takim stroju udziela Komunii. Zanosząc Komunię do domu osoby starszej, chorej lub do szpitala, ubrany jest w odświętny strój świecki.
• W swoich najnowszych Wskazaniach Konferencji Episkopatu Polski odnośnie do nadzwyczajnego szafarza Komunii św. (9 marca 2006), polscy biskupi wprowadzili pewne ułatwienia w uzyskaniu czasowego wyznaczenia do rozdzielania Komunii Świętej. Ordynariusz może wyznaczyć na szafarzy nie tylko mężczyzn, ale też siostry zakonne i niewiasty życia konsekrowanego. Ponadto obniżono dolną granicę wieku do 25 lat.